Wartość należnej masy ciała określono na podstawie obserwacji zgonów na różne choroby, w zależności od wagi. Jak wynika z rys. 1 najniższa umieralność występuje przy wskaźniku masy ciała (BMI = waga ciała w kg / wzrost w m2) od 20-25.

Te wartości przyjęto za normę. W grupie ludzi bardzo szczupłych stwierdza się większą umieralność na choroby przewodu pokarmowego i układu oddechowego, natomiast ludzie z otyłością wykazują większą umieralność na choroby sercowo -naczyniowe, pęcherzyka żółciowego i cukrzycę. W praktyce, masę ciała najwygodniej jest oceniać na podstawie nomogramu podanego na rys. 2. Jest on oparty na tych samych zasadach co wskaźnik masy ciała, to znaczy, że prawidłowa waga na nomogramie odpowiada w przybliżeniu BMI 20-25, a niedowaga i otyłość przedziałom BMI tak jak na ryć. 1.

Rozpowszechnione jest przekonanie, że bardzo często obserwowany wzrost masy ciała z wiekiem jest zjawiskiem prawidłowym. Jest to pogląd fałszywy. W miarę upływu lat u człowieka dorosłego masa mięśni i kości stopniowo maleje, co może uzasadnić łagodny spadek wagi ciała. Wzrost masy ciała z wiekiem jednoznacznie wskazuje na zwiększenie się zasobów tkanki tłuszczowej.

Zgubna jest przede wszystkim otyłość typu jabłko, czyli brzuszna. Charakterystyczna dla kobiet otyłość typu gruszka (w której tłuszcz gromadzi się na pośladkach i udach) nie jest tak niebezpieczna. Aby dowiedzieć się, jaki typ otyłości nam ewentualnie grozi, można obliczyć wskaźnik WHR, (tzw. wskaźnik talia/biodro). Po dokładnym zmierzeniu dzielimy obwód talii przez obwód bioder. Prawidłowa wartość tego wskaźnika wynosi: dla kobiet poniżej 0.8, dla mężczyzn poniżej 1. Wartości wyższe wskazują na otyłość brzuszną. Oznacza ona otłuszczenie narządów wewnętrznych. Osoby z takim typem otyłości po prostu muszą schudnąć, by uniknąć chorób.